Van vakantie naar uitzicht op 4 muren..

En toen viel ik toch even flink van mijn roze wolk naar beneden….

ziek popje

Kayleigh was ziek, echt heel ziek en dat is ze eigenlijk nooit. Uitgerekend een paar dagen voordat we met ons gezinnetje voor 10 dagen naar Lanzarote zouden vliegen kreeg Kayleigh allemaal klachten. Het begon met dat ze in de avond toen we nog even bij haar keken voordat we zelf gingen slapen ze erg snel lag te ademen. Ik dacht misschien is ze aan het dromen en word ze achterna gezeten ofzo dus maakte ik haar een beetje wakker. Ze viel weer in slaap maar de ademhaling bleef zo. We besloten dat we het prettiger vonden als ze tussen ons in kwam liggen want ze voelde ook wat warm. Tussen ons in werd het een groot feest want mevrouw was nu toch echt wakker en ook niet van plan om weer te gaan slapen tot groot ongenoegen van ons maarja dit hadden we zelf veroorzaakt. De volgende dag ging ze gewoon naar oma want ze leek oké. Natuurlijk vroegen we oma om haar extra in de gaten te houden vooral haar ademhaling. Dit ging goed totdat ze klaar was met haar middagslaapje en weer zo snel aan het ademen was en steeds warmer werd. Haar energie was ook een stuk minder. Het werd er niet beter op dus met een rot gevoel vertrok ik naar mijn werk terwijl Jochem een afspraak met de dokter maakte. Het was immers twee dagen voor vertrek en kayleigh had al eventjes 40 graden koorts. Kan op zich een keer gebeuren en ik dacht nog aan haar tandjes want ze is laat en zit al weer een tijd met hele handen in haar mond maar om alles uit te sluiten toch maar even checken. Bij de dokter spuugde ze zichzelf, Jochem en de hele wachtkamer onder en tot mijn verbazing vertelde Jochem dat niemand maar dan ook niemand kwam helpen. Ik verwacht echt niet dat iemand de kots van mijn kind gaat opruimen maar waarschuw dan in ieder geval even de assistente zodat die een bakje kan aanreiken ofzo, waar gaat dit naartoe? De dokter onderzocht haar en gaf aan dat het waarschijnlijk een virus was en dat kon nog wel een weekje gaan duren. Wat betreft vliegen moesten we zelf maar een beslissing nemen. Helaas verbeterde Kayleigh niks en zodra ik in beeld kwam wilde ze natuurlijk alleen nog maar mama en lag ik dus de hele nacht met een zielig hoopje over mij heen. ziekziek bij mama

Jeetje wat was zij ziek en gloeiend heet! We zagen geen vooruitgang en Vrijdag de dag voor vertrek kreeg ze ook nog de hele tijd stuipjes. Je kent het wel wat je zelf ook wel eens hebt als je in slaap valt en je spieren ontspannen alleen gebeurde dit nu ongeveer 20 keer in een uurtje tijd. Waarschijnlijk is een koortsstuip ons maar net bespaard gebleven. Dat arme lijfje kon het allemaal niet meer aan. Koorts zakte niet en een paracetamol werkte maar even maar zeker niet lang genoeg dus belde we maar weer de dokter. Wat een gesleep met dat kleine meisje. In de middag konden we terecht en nadat de dokter had overlegd met de kinderarts besloten ze dat ze urine moest inleveren. Dat was nog een hele klus want waar ze eerst heel enthousiast op het potje wilde is dat nu al een tijdje niet meer zo dus moesten we een plas zakje op plakken wat natuurlijk geen pretje is. Al dat gesjor en gefriemel terwijl je zo ziek bent! De urine vingen we natuurlijk net na 5-en op waardoor we naar de huisartsenpost moesten om het te laten controleren waar bleek dat het een fikse blaasontsteking was dus ze kreeg een antibioticakuur voor 10 dagen waarmee we meteen startte. Vliegen was geen optie meer en werd ook sterk afgeraden maar sowieso wil je dat toch niet met een ziek kind? Waarschijnlijk waren we niet eens toegelaten op de vlucht! Dit was definitief dus geen vakantie voor ons. In plaats van zon zee en strand was het vooruitzicht alleen een bed en slaapkamer voor ons. Wel maakte ik af en toe een klein wandelingetje voor wat frisse lucht en om even lekker af te koelen.

frisse neus en afkoelen

Zaterdag leek Kayleigh heel even op te leven en ze zei zelfs dat ze een stukje op de fiets weg wilde. We dachten frisse lucht kan geen kwaad en ze kan lekker zitten dus besloten we om even fruit te halen op de markt (die vlakbij is) en weer terug te gaan. Voor vertrek zei ik Jochem dat ik haar wat grauw vond en een beetje blauwige lippen vond hebben maar ze was zo kwiek dat we vertrokken. Onderweg begon ze wat te trillen met haar beentjes en eenmaal op de markt aan gekomen was ze aan het jengelen. Terwijl Jochem fruit bestelde pakte ik haar handje en toen schrok ik enorm. Haar handje was ijskoud en haar vingers en nageltjes blauw. Onze vaste fruitman die haar elke week ziet schrok ook en zei je moet naar de huisartsenpost bij het ziekenhuis. Ik fietste zo hard als ik kon met Kayleigh naar het ziekenhuis wat was ik bang! Ze was aan het huilen waarop ik zei: Stil maar schatje, maar eigenlijk was het huilen wel fijn want dan wist ik in ieder geval dat ze nog bij was. Ik zei haar dat ze mijn hand moest vast houden en zo zigzagde we door het drukke verkeer van de stad naar het ziekenhuis. Bij de huisartsenpost barstte ik in tranen uit maar werden we meteen geholpen. Van het onderzoeken ging ze nog harder huilen maar trok ze uiteindelijk wel weer bij qua kleur. Jezus wat heb ik doodsangsten uit gestaan. Ik moet er niet aan denken om mijn aller mooiste bezit kwijt te raken. De dokter kon verder niks vinden en vertelde dat het allemaal teveel is geweest voor haar lijfje. Ons arme kindje zo zo zo ziek. Ik week geen moment meer van haar zijde en lag elk moment bij haar in bed. in slaap kriebelenDeed zelf al dagen bijna geen oog dicht maar nu al helemaal niet meer. Deze avond viel ze om 7 uur naast mij in slaap maar voelde de hele tijd heel fris. Toen we haar wakker maakte voor de antibiotica vond ik haar lipjes weer wat blauwig maar dit trok weg en haar hele lijfje werd weer warm. Vervolgens heb ik de hele nacht aan haar lopen voelen of ze nog wel ademde en of ze nog op temperatuur was en niet blauw. Ik heb mij suf gegoogled en daar kwam ik er ook achter dat ze tegen in shock raken aan heeft gezeten. Op een gegeven moment had ze namelijk hele hoge koorts maar koude voeten. Tsja wist ik veel! Ik zei ook tegen mijn vriend dat er nog maar iets hoefde te gebeuren en ik haar in het ziekenhuis zou parkeren. Dit kon zo niet langer! Vonden ze het daar niet nodig, nou dan parkeer ik haar campingbedje midden in de gang van het ziekenhuis. Ik was in alle staten!

Gelukkig deed de antibiotica snel haar werk en begonnen we steeds meer ons meisje terug te krijgen na anderhalve week. Ze is nog wat bleek en snel moe, laag in energie maar heeft ook wel weer praatjes en daagt weer lekker uit. collage-2016-06-27

Vandaag is het feest want dit is de laatste dag van de antibiotica, dan nog een keer een plasje inleveren en dan is deze ellende hopelijk voorbij!

En onze vakantie? Het was mooi gepland nog even voor het hoogseizoen, voordat Kayleigh twee werd etc. etc. maar het heeft niet zo mogen zijn. Dankzij de doktersverklaring heeft Ryanair ons een tegoedbon gegeven van het bedrag van onze vlucht voor een nieuwe vlucht en de accommodatie van booking.com konden we gratis annuleren dus we zijn druk aan het plannen om verderop dit jaar de schade in te halen. En na deze slopende anderhalve week ben ik ook hard toe aan vakantie!

Kayleigh heeft in ieder geval al een mooi koffertje gekocht voor onze nieuwe reis!

met eigen koffertje Kayleigh met koffertje

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>