Wat is er een stilte geweest.. Maar ik ben er weer! Ik vond een baan en toen bleek het moederschap, 32 uur werk en mijn blog even wat minder makkelijk te combineren.En tuurlijk gaat je kindje dan voor waardoor er radio stilte ontstond. Maar 2016 word mijn blog jaar! Ik ben terug!Ik ben per 1 Februari van baan gewisseld waardoor ik nu weer meer vrije tijd heb. Meer tijd voor mijn gezin en ook meer tijd om weer lekker te gaan bloggen.
Ik blik kort terug op de periode waarin de stilte begon:
Een tijd terug kon je lezen dat ik op zoek was naar opvang voor Kayleigh. We hebben een hele fijne kinderopvang gevonden waar ze tot voor kort elke Dinsdag en vrijdagmiddag naar toe ging. Nu met mijn nieuwe werk hoeft ze alleen nog de Dinsdag maar we zijn blij met deze dag!
Waar ze in het begin nog huilend aan mijn been hing en ik mij af vroeg of dit nog goed zou komen is het nu een feestje om naar ‘school’ te gaan. En ja af en toe heb ik buiten een traantje weg moeten pinken maar binnen hield ik mij altijd sterk voor haar. Laatst kwamen we de bocht om en kwam het gebouw van de opvang in zicht waarop zij enthousiast riep: SCHOOL! Ja, kleine meisjes worden groot.
Ze is zelfs al een groepje verder! Ze zat op een groep waar ook nog baby’s zitten waar ze super lief voor zorgde en waar ze wat mee af knuffelde maar nu heeft ze weer nieuwe uitdagingen en tijd voor zichzelf. Meer activiteiten en vaker naar buiten. Perfect! Na een dag opvang komt ze dan wel moe thuis, maar dit willen we haar niet meer afnemen!
September werd Kayleigh alweer 1 jaar. (Inmiddels is ze al 1 jaar en 5 maanden). We maakten een mooie uitnodiging en vierde dit met veel vrienden en familie. Ze werd overspoeld met cadeautjes en was het uitpakken op een gegeven moment ook beu. Taart vond ze niks aan. Nee, ze wilde rond kruipen/ sjouwen met de andere kindjes. Net iets voor haar eerste verjaardag zette ze haar eerste losse stapjes en na wat oefenen ging ze op ontdekking.
Eind Oktober vond ik het mooi geweest met de borstvoeding. Ik had een jaar volledig gevoed, en wat was ik trots! En dat ben ik trouwens nog steeds! Heb ik toch maar mooi gedaan! Ik gaf nog af en toe in de ochtend en avond maar kolven deed ik al een tijd niet meer, maar dat hoefde ook niet. Ik vond het goed geweest en bovendien vond ik Kayleigh toch wel erg groot worden voor aan de borst. Ik heb genoten van onze knuffel momentjes samen en ben blij dat ik dit heb kunnen doen.
Toen ik voor het eerst een flesje aanbood in de ochtend en Kayleigh ontroostbaar was en over de rooie ging wist ik dat dit het moment was om toch echt ff door te moeten zetten. Als je dochtertje dan in tranen tietie roept, ja dan breekt je moeder hart wel even. Maar het doorzetten loonde. Tijdens een filmpje van woezel en pip (tsja niet pedagogisch verantwoord misschien maar whatever) dronk ze haar fles helemaal leeg. Zelfs vandaag de dag als ze zich ziekjes voelt zegt ze nog wel eens tietie en kijkt ze er even naar maar ze besluit er verder niks mee te doen. Goed geheugen die kleine meid.
Verder kan ik oneindig blijven typen over afgelopen jaar… Ze gaat met sprongen vooruit en ik verbaas mij elke dag weer over nieuwe woordjes of dingen die ze doet. Ja ik ben nog steeds een trotse moeder die maar niet van die roze wolk afdondert ook al is het niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Jullie gaan mij vanaf nu weer vaker horen!
